Soms loop je door een stad en voel je je even heel klein. Verdriet hangt dan als een soort sluier om je heen. Ik had dat de dag na het overlijden van onze moeder. Mijn broer en ik stonden in haar kamer, in het verzorgingshuis in Hilversum waar zij de laatste jaren zo liefdevol was begeleid. We verzamelden haar kleding en sieraden voor in de kist. Een klein ritueel dat groot voelt. Maar terwijl we haar spullen doorliepen, viel iets op. Haar lievelingsketting – een eenvoudige parelmoerkleurige kralenketting – was nergens te vinden. Geen groot of duur sieraad, maar wél iets dat bij haar hoorde. Een detail dat telt, juist op zo’n moment.
We besloten meteen: we gaan een nieuwe zoeken. Een vergelijkbare. Iets dat bij haar zou passen. Iets dat klopt. Alleen… we waren al ruim 45 jaar weg uit Hilversum. De weg kenden we amper nog. Toch gingen we op pad. Want sommige dingen wil je gewoon goed doen
Op zoek in een stad die niet meer de onze was
We haastten ons naar het centrum. De tijd tikte door, want alles moest op tijd bij het rouwcentrum worden aangeleverd. In onze eigen woonplaats hadden we deze sieraden waarschijnlijk binnen tien minuten gevonden. Maar Hilversum dacht daar anders over.
We liepen winkels in en uit. Modezaken, kleine boetieks, sieradenwinkeltjes. Na drie kwartier voelde het alsof we in cirkels liepen. En onze hoop werd dunner bij elke etalage zonder resultaat. Tot we bij een nieuwe boetiek naar binnen stapten. Daar zagen we wéér niets dat leek op wat we zochten. Normaal zouden we dan doorlopen, maar de combinatie van tijdsdruk en verdriet maakte het zoeken zwaar.
Dus vertelden we de verkoopsters waarom we zo dringend op zoek waren.
Er veranderde meteen iets in de sfeer. Hun blik werd zachter. Ze dachten met ons mee. Écht mee. En hoewel ze niets geschikts hadden, zochten ze door, bladerden door hun assortiment en gaven tips. Uiteindelijk verwezen ze ons door naar een juwelier iets verderop.
Van winkel naar winkel – en toch steeds net niet
Bij de juwelier lagen wél kralenkettingen. Maar dat waren sieraden met prijzen die hoorden bij hele andere gelegenheden. We vertelden opnieuw ons verhaal. We vroegen of er misschien een andere zaak was waar we beter konden kijken. De medewerker noemde een boetiek in dezelfde straat. Tot onze verbazing bleek dat exact de winkel waar we nét vandaan waren.
We lachten er samen om, maar eerlijk gezegd voelde het meer als een diepe zucht. Toen we terugliepen, zagen de verkoopsters ons al aankomen. Ze stapten op ons af, alsof ze hoop wilden brengen.
Ze hadden nog even gezocht in het assortiment en iets gevonden dat mogelijk kon passen. Hun betrokkenheid was hartverwarmend. Maar opnieuw… het was het toch niet helemaal.
We bedankten ze oprecht. Ze hadden hun best gedaan. Meer dan dat zelfs. Wij besloten nog één keer verder te kijken. Al wisten we niet goed waar we het moesten zoeken. De moed zakte weg.
En toen gebeurde iets dat we nooit meer vergeten
We liepen een paar panden verder toen we ineens iemand onze kant op hoorden roepen. “Wacht even! Wacht!”
We draaiden ons om. Eén van de verkoopsters rende naar ons toe, compleet buiten adem. Door de drukke winkelstraat had ze een sprint ingezet. Niet omdat ze iets wilde verkopen. Maar omdat ze gewoon wilde helpen.
Ze vertelde dat ze het zó vervelend vonden dat ze nog een keer het magazijn waren ingegaan. Daar lagen spullen uit hun zomercollectie. En… ze hadden een ketting gevonden. Misschien niet perfect, maar wél mooi. En passend voor het moment.
Dat iemand op die manier met ons meedacht, terwijl wij twee onbekenden waren, raakte ons diep.
Binnen lieten ze ons de ketting zien. En hoewel het niet dezelfde was als die van onze moeder, voelde het meteen goed genoeg. Het was een soort tussenoplossing, maar wel eentje met warmte.
We besloten het sieraad te kopen. En toen gebeurde er nóg iets onverwachts.
Toen we vroegen wat het kostte, zei de verkoopster:
“Doe maar vijftien euro. We zijn al blij dat we u kunnen helpen.”
Ik weet niet of zij zag wat die woorden met ons deden. Maar ik zal het nooit vergeten.
De kracht van échte aandacht
Soms maken mensen een groter verschil dan ze zelf beseffen. Deze verkoopsters in die Hilversumse boetiek deden meer dan alleen helpen zoeken naar een sieradencollectie. Ze hielpen twee mensen die midden in een emotionele dag stonden. Ze dachten mee. Ze dachten verder. Ze gingen letterlijk achter ons aan.
Dat doe je niet voor de verkoop. Dat doe je uit menselijkheid.
We vertellen dit verhaal nog steeds aan iedereen die het horen wil. Omdat het goed is om te delen waar het leven licht geeft. En omdat vriendelijkheid zich verspreidt, als je het aandacht geeft.
En ja, deze boetiek bevelen wij sindsdien met plezier aan. Niet om hun collectie. Maar om hun hart.
Soms vind je meer dan je zoekt
Onze zoektocht naar een eenvoudige ketting liep anders dan verwacht. Het werd geen snelle boodschap. Het werd een verhaal dat we koesteren. Een verhaal over twee verkoopsters die zagen dat wij meer nodig hadden dan een product. Een verhaal dat we bij ons dragen, net als de ketting zelf.
Soms vind je niet wat je zoekt.
Maar soms vind je iets anders dat veel meer waard is.
Reactie plaatsen
Reacties